مداخله زود هنگام در لکنت:
آیا کودکان کم سن می توانند درمان را تحمل کنند:
متخصصین بالینی که با بچه ها کار می کنند اغلب می پرسند،.آیا کودکان کم سن لکنتی خواهند توانست برنامه درمانی سطحی را تحمل کنند؟
آیا کودک ،زمان کافی و تلاش لازم را بر سر این مسآله می گذارند. و آیا او نا امیدی ای را که در برنامه درمانی جامع یک رکن اصلی است،تحمل خواهد کرد؟
حنیف امانیان _ متخصص لکنت زبان _ 09909501428
خوشبختانه بیشتر بچه ها زمان زیادی را صرف نگرانی درباره موضوع هزینه کردن نسبت به ارزش داشتن درمان نمی کنند.
اگز یک کودک با متخصص بالینی ای که مشتاق و خلاق است. احساس راحتی نماید،آنچه را از او خواسته شود انجام می دهد.
همچنین خوشبختانه کودکان بسیار انعطاف پذیر هستند. به ویژه اگر متخصص بالینی مراقب و حامی باشد،نا امیدی هایی را که در درمان پیش می آید. تحمل خواهند نمود.
در تجربیات شخصی منف کودکان کم سن لکنتی نا امیدی و درد درمان را بسیار راحت تر از لکنتی های بزرگسال تحمل می کنند. چرا این کودکان ،این گونه ناملایمات را می پذیرند؟ فکر می کنم کودکان ناملایمات را به همان دلایلی که بزرگسالان تحمل می کنند. می پذیرند.به ما،چه به طور مستقیم و چه با مثال هایط از مردم اطرافمان در سن جوانی یاد داده اند. انسان با مشکلات بزرگ می شود و بیشتر ما بر این باوریم. که هرچه مشکلات و تلاش برای مبارزه با این مشکلات بیشتر باشد،پاداش و رشد انسان ها بیشتر می شود.
به بیان ساده ،کودکان کم سن لکنتی معمولا نسبت به مقاومت های درمان به خوبی پاسخ می دهند. زیرا یافتن،روبه رو شدن و پیروزی در مبارزات جزء ماهیت انسان است.
حتی اگر کودک دقیقا متوجه نشود چرا درمان می شود ویا «لکنت»چیست،. فعالیت های درمانی را به مبارزه می طلبد و اگر یک کودک کم سن طبیعی باشد،به این مبارزات مشتاقانه پاسخ می دهد.
کار متخصص بالینی ،یاقتن مبارزه ای است که برای کودک مناسب باشد. و سپس کودک را در تلاش هایش تشویق نماید.
فهمیدن مهم تر از تجربه کردن است:
متخصصین بالینی اغلب نسبت به کار با افراد لکنتی به ویژه کودکان کم سن لکنتی بی میل هستند زیرا بر این باورند که انها اختلالات را درک نکرده و یا نمی توانند درک کنند.
آنان می پندارند که یک متخصص بالینی با صحبت معمولی نمی تواند کودک لکنتی را درک کرده و یا بشناسد.
در حالی که این امر که هکه متخصصین بالینی دقیقا آنچه کودک کم سن لکنتی تجربه کرده را ،تجربه نکرده اند،درست می باشد.
همه ی ما نا امیدی،اضطراب و خجالت را تجربه کرده ایم و همه ما ناروان بوده ایم. ممکن است نیاز داشته باشیم،همانطور که وندل جانسون اشاره می می کند،. هر لحظه به خود یادآور شویم مواردی وجود ندارد که لکنتی برخی موارد را به خوبی انجام می دهد.
مهم تر از انچه لکنتی نسبت به درک عمومی تجربه می کند،درک خاص از آن چیزی است که در زمان لکنتش به طور حرکتی انجام میدهد.اگر متخصص بالینی انتظارحذف یا اصلاح جنبه فیزیولوژیکی لکنت مراجعه کننده را دارد،.باید از انچه نابهنجار است و او انجام می دهد،درک روشنی داشته باشد.
پیشنهاد می کنم بهترین و راحت ترین روش دستیابی به این درک فیزیولوژیکی برای متخصص بالینی این باشد. که لحظات لکنت مراجعه کننده را چندین بار تقلید نماید.
این تقلید همچنین برای اثبات اینکه متخصص بالینی مایل به سهیم شدن در نابهنجاری مراجعه کننده است به کار می رود،. که در نتیجه به رابطه باز و با حمایتی که برای موفقیت در درمان ضروری است کمک خواهد کرد.
آسیب دائمی در خلال درمان بعید است:
گاه متخصصین بالینی نگران هستند کاری در درمان انجام دهند که نتیجه اش آسیب دائمی به کودک لکنتی باشد.
در تلاش برای رهایی از این نگرانی،نظری را که در ابتدا بیان کرده بودم تکرار می کنم.
کودکان بسیار انعطاف پذیر هستندوبرای مثال زمانیکه دو کودک با هم بحث می کنند. می توانند بدترین دشمن هم باشند و پس ازچند لحظه دوباره بهترین دوست هم می شوند.
بدترین نا امیدی کودکان با یک لبخند،در اغوش کشیدن،سخن دلگرم کننده و یا یک بستنی قیفی فورا به شادی تبدیل می شود.
نکته این است که حتی اگر یک متخصص بالینی در درمان کاری بکند که نتیجه اش منفی باشد،اثر آن مدت زیادی به طول نمی انجامد.
نگهداشتن کودک از نگهداری بزرگسال در سطح پایین دشوار تر است.
متخصص بالینی فقط باید نسبت به تغییرات نامطلوب در رفتار کودک حساس بوده و در صورت لزوم با آن سازگار شود.
حتی اگر متخصص بالینی سازگار نشود،احتمالا کودک این کار را خواهد کرد.علاوه بر این متخصص بالینی باید بداند امکان بهتر یا بدتر شدن کودک لکنتی در رابطه با آنچه متخصص بالینی انجام می دهد ،وجود دارد.
متخصص بالینی توانایی کنترل تمامی عوامل موثر بر مشکل روانی گفتار کودک را ندارد.اگر مشکل به سادگی و با سرعت رفع نمی شود،او باید در مقابل احساس گناه نسبت به خودش مقاومت کند و مراقب در نظر گرفتن اعتبار فراوانی برای دستیابی به امکان بهبودی توسط منابع دیگری غیر از استعداد های قابل توجه متخصص بالینی باشد.
کودک کم سن لکنتی به آسانی طبقه بندی نمی شوند.
باید قبل از حرکت به سمت درمانی خاص برای کودکان کم سن لکنتی،بر ناهمگون بودن گروه های افراد لکنتی با کسانی که ما در نظر داریم تاکید کنم.
«کودکان کم سن لکنتی »می توانند در طیف سنی 2تا14سال قرار بگیرند. مطمعئنا هیچ کس توصیه نمی کند. ما با نوجوان لکنتی مانند لکنتی در سن پیش دبستانی رفتار کنیم.سن مطمئنا یک عامل در تعیین رویکردی است که متخصص بالینی در کار بافرد لکنتی از آن استفاده کند. اما عامل دیگری نیز وجود دارند که دارای چنین اهمیتی هستند،آگاهی مراجعه کننده مشکلات،بسامد و شدت ناروانی ها، وجود علائم زبانی و موقعیتی و عوامل دیگر. برنامه درمانی داده شده به کودک باید برای حمله به مشکلات خاص و ارضاء نیاز های خاص آن کودک طراحی شده باشد.
من در مورد درمان «کودکان کم سن در مراحل اولیه لکنت» و «کودکان کم سن در مراحل پیشرفته لکنت» بحث خواهم کرد. اما متخصص بالینی باید بداند تعدادی از این کودکان نمی توانند در یکی از این دو طبقه بندی قرار بگیرند.
مراجعه کننده کنندگان بسیاری به عناصری از هر دو برنامه احتیاج خواهند داشت.
ممکن است در همان زمان تعدادی از مراجعه کنندگان 12 ساله از برنامه درمانی طراحی شده برای افراد بزرگسال بهره ببرند.
مداخله زود هنگام یا بهنگام لکنت زبان _09909501428 _حنیف امانیان
درمان لکنت زبان ـ برنامه درمانی لکنت زبان_لیدکامب
انواع روش های درمانی لکنت زبان
درمان کودکان دارای لکنت:برنامه افزایش طول گفته
انجام اصلاح به طور خودکار در لکنت
تفاوت ناروانی طبیعی و لکنت زبان چیست؟
اینستاگرام کلینیک یاشا ـ خدمات گفتاردرمانی ـکاردرمانی ـ روانشناسی در گرگان
