حرکت درمانی همراه با محدودیت ( CIMT )
مقدمه
حرکت درمانی همراه با محدودیت با پیشینه تحقیقی خوب و شیوه درمانی رایج برای کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک مورد استفاده قرار می گیرد. که برای اولین بار در دهه 1980 جهت درمان بزرگسالان در فاز بعد از سکته مغزی مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت. این تکنیک در تحقیقات انجام شده بعد از سال 2000 برای کودکان مبتلا به فلج مغزی مورد مطالعه قرار گرفته است .
هم اکنون نیز انواع مختلفی از شیوه اجرای این تکنیک مورد مطالعه بوده و نتایج به دست آمده حاکی از تاثیرات مثبت آن در جهت بهبودی عملکرد اندام فوقانی می باشد. اجزای اصلی تکنیک عبارت اند از :
- محدودیت دست غیر مبتلا به میزان 90 % از ساعت های بیداری کودک
- انتخاب فعالیت ها و تکنیک هایی که منجر به ایجاد حرکات هدفمند در دست مبتلای کودک می شود.
- مداخلات با شدت بالا و تکرار حرکات هدفمند به مدت 2 تا 3 هفته و روزانه 6 تا 7 ساعت به صورت درمان فشرده
- برگزاری جلسات درمانی در محیط واقعی زندگی کودک ( توجه : جلسات درمانی گاهی مواقع در کلینیک ها ، بیمارستان ها یا مدارس نیز برگزار می شود.
- تقویت سازمان دهی شده که کودک را برای تلاش جهت کسب مهارت های سطح بالاتر سوق دهد و منجر به افزایش قدرت و تحمل وی شود.
- آموزش برنامه درمانی به مراقبین کودک
لازم به ذکر است که گرچه محدودیت بخشی ضروری از این تکنیک است. ولی جلساتی بدون محدودیت را هم شامل می شود. که اغلب در هفته ها و روز های پایانی مداخله می باشد. که تاکید بر ” یکپارچگی مهارت های دو دستی ” دارد.
این تکنیک برای چه کودکانی مفید است ؟
بر اساس تحقیقات انجام شده ، اجرای CIMT در افراد مبتلا به فلج مغزی با دره سنی ( 15 ماهه تا 20 ساله ) اثر بخش خواهد بود. همچنین بر اساس مطالعات ، این مداخله برای کودکان بزرگتر بیشتر از کودکان کم سن تر موثر واقع می شود. ولی این نتیجه در طول تحقیقات ثابت نبوده و غالب بررسی ها عدم وجود تفاوت در میزان پیشرفت بر اساس سن را نشان می دهند.
با وجود آنکه محققین بر این باورند که بیشترین نوروپلاستی سیتی در نوزادی صورت می گیرد. اما تعدادی از مطالعات به استفاده از این تکنیک در مراحل ابتدایی از تکامل دو دستی اشاره می کنند. در نتیجه کنترل دقیق تاثیرات منفی استفاده از آن برای نوزادان زیر 12 ماه ضروری است.
پیشگیری از ” عدم استفاده آموخته ” پیش رونده یکی از فواید اجرای این تکنیک در کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک می باشد.
این پدیده الگویی است که در کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک مادرزادی دیده می شود. که در واقع طی تجربیات کودک در حین تکامل شکل میگیرد. کودک هنگامی که تلاش می کند از دست مبتلا استفاده کند به دلیل عدم عملکرد صحیح دست مبتلا ، شکست می خورد. و استفاده از دست غیر مبتلا را جایگزین می کند.
همانطور که قبلتر ذکر شد CIMT سبب تسهیل یکپارچه شدن مهارت های دو دستی می شود. تا به میزان چشمگیری از ایجاد این الگو در کودک جلوگیری شود.
تمرکز اصلی این تکنیک بر سه دسته از بیماران می باشد. که عبارت اند از : سکته مغزی ، فلج مغزی ، ضربه مغزی
تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت ( CIMT ) برای کودکانی کاربرد دارد که :
- 10 درجه اکستنشن فعال مچ
- 10 درجه ابداکشن فعال شست
- 10 درجه اکستنشن فعال در انگشتان
- 80 درجه الویشن شانه
- اکستنشن کامل آرنج
- تعادل خوب ( PBS> 45 )
- نمره شناخت > 70
داشته باشد.
همچنین یکی از معیار های اصلی و مهم اجرای CIMT ، رضایت و همکاری خانواده می باشد. به همین منظور می بایست قبل از طرح ریزی مداخله CIMT ابتدا پروفایل کاری خانواده تکمیل شود. و بر اساس پروفایل کاری و تعاملی که با خانواده صورت گرفته ، مشخص می شود. که آیا خانواده می تواند زمان مورد نظر را به انجام مداخله CIMT اختصاص دهد. به نحوی که انجام این مداخله موجب عدم تعادل کاری خانواده نشود.
CIMT در کودکان با طیف گسترده ای از آسیب ( شدید تا متوسط ) با نتایج بهبودی ، متناسب با سطح درگیری به کار گرفته می شود. طبق نتایج به دست آمده به دنبال استفاده از این تکنیک در کودکان دیستونی که تون نوسانی داشته و کنترل ضعیفی بر حرکات اندام دارند، بهبود چشنگیری مشاهده نشده و پیشنهاد می شود در این کودکان از تکنیک های تطابقی و تکنولوژی کمکی جهت درمان استفاده شود.
همچنین کاردرمانگران از این تکنیک برای کودکان با آسیب شبکه بازویی استفاده می کنند. طبق دو گزارش از وضعیت مراجع این تکنیک برای کودکان با فلج ارب- دوشن ( آسیب اعصاب نخاعی C5 و C6 که منجر به فلج عضلات شانه ، فلکسور های آرنج و سوپیناتور های ساعد می شود به کار گرفته شده است.
در یکی از گزارش ها که کودکان 6 تا 7 ساله کانترکچر شدیدی داشتند.، در ابتدا تزریق بوتولینیوم توکسین صورت گرفت. و سپس این تکنیک اجرا شد. در نهایت هردو مطالعه بهبودی قابل ملاحضه ای را در حرکات اندام فوقانی و عملکرد دست گزارش کردند که نشان از فواید این تکنیک در درمان کودکان مبتلا به آسیب شبکه بازویی دارد.
اصول و استراتژی های CIMT
انواع مختلفی از محدود کننده های قابل استفاده در این تکنیک عبارت اند از: اسلینگ ، دستکش ، اسپلینت ، گچ گیری. مطالعات نشان می دهد نوع محدودکننده مورد استفاده در این تکنیک ، تاثیر معناداری بر بهبودی ندارد. بر اساس تجربه هنگام استفاده از اسپلینت یا دستکش ، کودک تنها آنها را در طی جلسه درمانی می پوشد. و تمایل به درآوردن آن دارد. اما اگر محدود کننده گچ باشد ، پوشیدن تمام وقت آن کودک را مجبور می کند. که در تمام اوقات روز و جلسه درمانی از دست مبتلا استفاده کند. همین طور گچ گیری از حرکات آینه وار در سمت سالم جلوگیری می کند. بنابراین کچ گزینه بهتری برای محدود کردن محسوب می شود.
شواهد جدید پیشنهاد می کنند که با تسهیل حسی حرکتی عملکردهای بازو و دست مبتلا برای یک دوره ( مثلا 3 هفته ) سازماندهی مجدد مغز اتفاق می افتد.
همچنین تصویر برداری ها نشان می دهند مهار نیمکره غیرمبتلا با فعال سازی نیمکره مبتلا در ارتباط است. و آهسته کردن تحریک نورونی وارد بر نیمکره سالم منجر به تکامل راه های جدید در نیمکره آسیب دیده می شود.
گرچه شواهد بیان می کنندکه استفاده از گچ منجر به نتایج بهبودی چشمگیری می شود. اما ممکن است فرصت های یکپارچه شدن دو دستی در طول دوره مداخلات را کاهش دهد. برخی از محققین بر این باورند که مداخلات دو دستی فشرده ، به میزان بهتری منجر به رسیدن به هدف افزایش عملکرد دو دستی می شود. به نظر می رسد مداخلات دو دستی فشرده زمانی که با ساختاریافتگی بالا به کار گرفته شوند به اندازه CIMT موثر می باشد.
لینک های مرتبط با ” حرکت درمانی با محدودیت ( CIMT ) ”
رفع نیاز های تغذیه ای در اختلال بلع
کاردرمانی و درمان عصبی رشدی ( NDT )
با ما همراه باشید :