توانایی راه رفتن در سکته مغزی :
توانايي راه رفتن مستقل،پيش نياز بسياری از فعاليت هاي روزانه است.
راه رفتن مستقل نيازمند توانایی راه رفتن با سرعت هايي است .که فرد را به عبور از خيابان در زمان تعيين شده چراغ های راهنمايي،قدم زدن در گردشگاه ها،عبور از در های اتوماتيک،راع رفتن از بين اسباب بازی های خانه،گذشتن از ميان اشاء و طی کردن پياده رو قادر می سازد.
راه رفتن با سرعت 1\1_5\1 متر بر ثانيه برای عملکرد هايي نظير پياده روی روزمره مناسب است.
گزارش شده است که تنها 7 درصد از بيمارانی که برنامه توانبخشی آنها به اتمام رسيده است،.به توانايي هايي نظير عبور از خيابان و يا 50 متر راه رفتن بدون وقفه،دست می يابند.
راه رفتن عمل پيچيده ای است که نيازمند وارد عمل شدن هر دو پا و هماهنگی تعداد زيادی از عضلات و مفاصل است.
مهم ترين سوال مطرح شده در تحقيقات کنترل حرکتی،چگونگی همکاری و مشارکت عناصر يا اجزای ساختاری و فيزيولوژيک جهت راه رفتن هماهنگ در محيط های مختلف فيزيکی و اجتماعی می باشد.
برنشتين معتقد است که برای انجام حرکات هماهنگ،سيستم عصبی بايد مساله (درجه ازادی)را حل کند.درجات آزادی هر سيستم که بازتابی از اجزاء متعدد می باشد که بايد مورد بررسی قرار گيرد.
تعداد زيادی از مفاصل و عضلات و مجموعه های مکانيکی در راه رفتن نقش دارند،.سوال برنشتين اين است که اين اجزاء چگونه جهت راه رفتن موثر و مناسب سازماندهی می شوند؟
هماهنگی حرکت،طبق تعريف برنشتين عبارت است از (بلوغ درجات ازادی حرکت موجود سيستم،يعنی تطابق آن با يک سيستم قابل کنترل).
تعداد درجه ازادی با اتصال عملکردی عضلات و مفاصل،کاهش می يابد.بطوری که آنها بعنوان يک واحد و يا سينرژی عمل کرده و موجب هماهنگی حرکت می شوند.
يک مورد از ارتباطات،لزوم هماهنگی بين نيروی عضلات ران،زانو و مچ پا در طی راه رفتن و جلوگيری از افتادن اندام است.
آوران های حسی به طور عمومی و آوران های بينايي به طور اختصاصی،اطلاعات لازم جهت راه رفتن در محيط های متفاوت و سطوح نا هموار را فراهم می کنند.
بينايي به طور همزمان اطلاعاتی را مورد خصوصيات استاتيک و ديناميک محيط دور و نزديک تامين می نمايد.
اين اطلاعات جهت طراحی تطابق هاي الگوی پايه ای راه رفتن مورد استفاده می گيرد.
جلوگيری از زمين خوردن،به ميزان توانايي تعيين،پيش بينی و واکنش سريع و متناسب در برابر تهديدات برهم زننده ثبات(طبق تجربه های قبلی فرد)بستگی دارد.سيستم بينايي نقش مهمی را در تعيين و جلوگيری ار تهديدات بالقوه تعادل ايفا می نمايد.استراتژی های جلوگيری کننده از زمين خوردن شامل: تطابق در طول،عرض و ارتفاع گام،تمييز دادن اشياء روی زمين جهت اجتناب از برخورد با آنها،شناسايي دقيق موقعيت سر جهت جلوگيری از برخورد با مانع،تغيير مسير وتوقف کردن می باشد.
اين استراتژی ها انطباقی بوده و حفظ ثبات به هنگام حرکت را آسان تر می کنند.آوران های کينيتيک،لامسه ای و وستيبولار نقش مهمی را بخصوص در کنترل واکنشی تعادل هنگام راه رفتن ايفاء می کنند.کنترل واکنشی بعنوان اخرين اقدام يا پشتيبان در بازيابی تعادل است .که بر فعال کردن پاسخ های رفلکسی متکی است.
توانایی راه رفتن در سکته مغزی
اختلال راه رفتن در افراد مبتلا به آسيب های نورولوژيک،نه تنها به دليل نواقص حاصل از اسيب،بلکه ناشی از عوارض ثانويه در سيستم قبلی_عروقی و عضلانی_اسکلتی به دنبال عدم وجود فعاليت فيزيکی مناسب می باشد.
راه رفتن عملکردی به سطح امادگی فرد بستگی دارد.اختلالات پس از سکته مغزی موجب صرف انرژی بيش از حد حين راه رفتن و محدوديت نوع و مدت فعاليت می گردد.بيماران مبتلا به سکته مغزی،بخصوص سالمندان،قادر به حفظ سرعت مناسب راه رفتن در مسافت های کوتاه نمی باشند. که اين مطلب نشانگر وجود ضعف عضلانی،افزايش صرف انرژی و کاهش استقامت است.اين بيماران برای راه رفتن،سرعتی را انتخاب می کنند. که نياز به کمترين ميزان انرژی بيش از ظرفيت و توان خود را ندارند.
فعاليت اين افراد در محيط خانه بسيار محدود می گردد و برای افزايش سرعت راه رفتن و استقامت ،به تمرين کردن نياز دارند.
در افرادی که برنامه توانبخشی آنها پايان يافته است.پيشرفت راه رفتن بدون استفاده از واکر مشاهده شده است.به عنوان مثال محاسبه سرعت راه رفتن بيش از 10 متر،مقياسی جهت اندازه گيری بالينی راه رفتن می باشد. که البته ممکن است ميزان ظرفيت حرکتی پس از سکته مغزی را بيش از حد تخمين بزند.
با اين که افراد سالم می توانند با سرعتی بيش از حد معمول حداقل 6 دقيقع راه بروند،.ولی بيماران مبتلا به سکته مغزی حتی نمی توانند سرعت معمول راه رفتن را بيش از 6دقيقه حفظ کنند.
در نتيجه،راه رفتن آنها همانند ساير افراد اجتماع نخواهد بود .و اين امر،موجب تشديد معلوليت آنها می گردد.
با اين وجود اين که گزارش شده 60_70 درصد بيماران سکته مغزی عملکرد راه رفتن مستقل را پس از توانبخشی به دست می آورند. ولی طبق شواهد موجود،تنها 15 درصد از انها می توانند پس از دوسال خارج از خانه راه بروند.
اینستاگرام کلینیک یاشا ـ خدمات گفتاردرمانی ـکاردرمانی ـ روانشناسی در گرگان
تمرینات درکی پیشنهادی برای والدین
