اختلالات خواب یک اختلال شایع در کودکان و نوجوانان مبتلا به اتیسم با شیوع بین ۵۰ تا ۸۰ درصد است .

ثابت شده است که اختلال خواب علائم اتیسم را بدتر میکند و منجر به رفتار های چالش برانگیز در این کودکان میشود ،

بنابراین بهبود خواب باید یک هدف درمانی اولیه باشد ،

گزینه های درمان متغیر است از اصلاح شیوه زندگی تا درمان های دارویی.

مداخلات رفتاری ، آموزش خواب ، طب مکمل و جایگزین مثل تشک و پتو مخصوص ، ماساژ، یوگا ، رایحه درمانی و فعالیت بدنی معمولا در بیشتر موارد استفاده میشود .

شواهد محدودی برای درمان های روان درمانی در اتیسم وجود دارند با این وجود موارد زیر اغلب تجویز میشوند :

در مقاله ای ۱۰۷ کودک ۸ تا ۱۲ ساله با تشخیص قطعی اختلالات طیف اتیسم که ملاتونین دریافت کرده بودند. با بررسی پرونده پزشکی پزشک متخصص اطفال مشخص شدند.

به همه والدین در مورد تکنیک های بهداشت خواب مشاوره داده شد. و پاسخ بالینی به ملاتونین ، بر اساس گزارش والدین ، به شرح زیر بود:

۱) خواب دیگر نگران کننده نیست.

۲) خواب را بهبود می بخشد. اما نگرانی های والدین را ادامه می دهد

۳) خواب همچنان نگرانی اصلی است و

۴) خواب را بدتر می کند.

دوز ملاتونین از 0.75 تا 6 میلی گرم متغیر است.

والدین 14 کودک (13%) مشکلات خواب را به عنوان نگرانی اصلی گزارش کردند.

فقط 1 کودک پس از شروع ملاتونین (1%)خواب بدتری داشت. و

1 کودک پاسخ نامعلوم (1%)داشت.

تنها 3 کودک پس از شروع ملاتونین عوارض جانبی خفیفی داشتند. که شامل خواب آلودگی صبحگاهی و افزایش شب ادراری میشد.

هیچ گونه افزایش تشنجی پس از شروع ملاتونین در کودکان مبتلا به صرع قبلی و هیچ گونه تشنج جدیدی گزارش نشده است.

اکثر کودکان داروهای روانگردان مصرف می کردند.