شروع لکنت زبان

لکنت زبان معمولا در سنین پایین تر از ۸ سالگی شروع می شود. و بندرت در سنین بالاتر اتفاق می افتد. پیدایش لکنت در سنین بالاتر در اثر عواملی چون صدمات مغزی و ناراحتی های روانی می باشد. راقم این سطور خود، تا بحال مورد رجوع سه نفر لکنتی بوده که در سنین سیزده و پانزده سالگی در اثر صدمات و ضربه های مغزی دچار لکنت شده بودند. اطلاعات حاصله از پرونده این افراد هیچگونه سابقه ناروانی را نشان نمی دهد و تنها دلیل موجه لکنت آنها صدمات مغزی می باشد که به گفته خودشان و والدین، بعد از آن دچار لکنت شده بودند.

موارد دیگری نیز از لکنت در رزمندگان عزیز بدنبال جنگ تحمیلی علیه کشورمان مشاهده شده است. به هر حال تحقیقات انجام گرفته در رابطه با سن را الکنت، نشاندهنده شروع لکنت درسن پائین تر از هفت یا هشت سالگی است.

مطالعات دیگری نیز مؤید این مطلب است که لکنت (در بیشتر مواقع) ادامه | ناروانی طبیعی است که در اثر عکس العمل های محیط و اطرافیان و برچسب | لکنت بر ناروانی طبیعی حاصل می شود. بطوری که جانسون عقیده دارد که : ” لکنت برچسبی است که بر ناروانی طبیعی زده می شود “.

هوش و لکنت

از دیرباز گمان می رفت که افراد لکنت دار از نظر «بهره هوشی» نسبت به افراد عادی در سطح پائینتری قرار دارند. و این عقیده جدای از نگرش گذشتگان به معلولیت و بیماریها، معلول طرز برخورد افراد الکن و معاشرتهای اجتماعی آنان نیز بود.

افراد الکن بدلیل رفتارهای اجتنابی، انزوا و گوشه گیری و مسائلی از این دست، کمتر در فعالیتهای اجتماعی نمود دارند. که این مسائل را به اشتباه به پائین بودن بهره هوشی آنان نسبت می دادند. با پیشرفت علم در زمینه روانشناسی تحقیقات متعددی روی بهره هوشی لکنتی ها بعمل آمده. و اینکه آیا بین بهره هوشی و لکنت یک رابطه مستقیم وجود دارد یا خیر؟

مطالعات صورت گرفته حاکی از این است که بین بهره هوشی افراد الکن با افراد غیرالکن اختلافی دیده نمی شود. و در صورت وجود چنین اختلافی هم، به علت ناچیز بودن، می توان از آن صرف نظر کرد.

گروهی از محققین از جمله استاین (۱۹۴۲) بر این عقیده هستند که افراد الکن باهوشتر از افراد عادی می باشند. و این بالا بودن میزان هوش سبب افزایش تخیلات ذهنی افراد لکنتی شده. و در نتیجه باعث نارسائی و عدم هماهنگی بین زبان و تفکر خواهد شد. که عامل ایجاد وقفه در گفتار و مکث می باشد.

مک داوله (۱۹۲۸) تحقیقی بر روی ۶۱ نفر از دانش آموزان مدارس نیویورک داشته و ضریب هوشی آنان را بر اساس تست هوشی استنفورد – بینه سنجیده است.

نتایج حاصله اختلافی بین افرادلکنتی وغیرلکنتی را نشان نداده است. حتی در تستهای کلامی استنفورد – پینه نیز بین این دو گروه تفاوتی دیده نشده است.

تست هایی نیز روی موارد آموزشی نظیر ریاضیات، خواندن و دیکته به عمل آمده. و لیکن نتایج حاکی از برابری توانمندی های این دو گروه است.

آندروس و هاریس بر روی تعدادی از کودکان لکنتی وغیر لکنتی تحقیقاتی را بر اساس «تست هوشی و کسلر» انجام داده اند. ولی موفق به پیدا کردن اختلاف قابل توجهی به نفع غیرلکنتی ها نشده اند. تعدادی از تحقیقات حاکی از بالا بودن میزان افراد الکن در بین کودکان عقب مانده ذهنی به تعداد آنها در میان افراد عادی است.

در مقابل، تراویس (۱۹۵۰) بیان کرد که متوسط هوش یک گروه ۷۳ نفری از کودکان لکنتی بهتر از میانگین بهره هوشی همین تعداد از گروه افراد غیرالکن می باشد.

در رابطه با بهره هوشی و لکنت تذکر چند نکته اساسی ضروریست:

اولا :

چنانکه در مقدمه بحث گذشت، اکثر افراد الکن بدلیل رفتارهای اجتماعی خاصی که معلول لکنت شان هست. به نوعی از تماسهای اجتماعی گریزانند. و طبیعی است که توانمندیها و مهارتهای ارتباطی، تحصیلی و شغلی آنان فرصت کمتری نسبت به افراد عادی برای رشد و شکوفایی پیدا خواهند کرد. و این را نباید به حساب پایین بودن بهره هوشی گذاشت. چرا که این مسائل معلول پائین بودن بهره هوشی نیست. بلکه نتیجه رفتارهای حاصله از لکنت و نگرش فرد الکن به مشکل خویش است.

مسئله دوم :

اینکه تعدادی از تحقیقات مشکل لکنت را در بین افراد عقب بانده بیشتر از افراد عادی برآورد کرده اند. اما این تحقیقات تأییدی عمومی نیافته اند و چندان قابل استناد نیستند. و بطور قاطع نمی توان گفت که لکنت یک عقب مانده ذهنی ، صرفا ناشی از عقب ماندگی اوست. چرا که مشکل لکنت تحت تأثیر عوامل گوناگونی ( شناخته شده و ناشناخته ) بوجود می آید. و توسعه می یابد.

و بالاخره اینکه برخی بهره هوشی افراد الکن را بیشتر از افراد عادی دانسته اند. و متأسفانه در برخی از نوشته هایی که منتشر می شود و مخاطبین آنها افراد لکنتی است، بر این مسئله تأکید می شود. و این هرچند، شاید کمکی برای لکنتی جهت بدست آوردن اعتماد به نفس است. و لیکن قلب یک حقیقت علمی است.