واکنش های منفی فردی به لکنت

واکنش منفی به لکنت : بسیاری از درمانگران با استعاره معروف مبنی برا اینکه ” لکنت شبیه کوه یخ است ” آشنا هستند. بخش نسبتا کوچکی از کل اختلال ” روی سطح ” و بخش عظیمی از اختلال ” زیر سطح ” قرار دارد.

درواقع این تشبیه نشان می دهد که ویژگی های قابل مشاهده لکنت ، گفتار ناروان ، تنش فیزیکی و تقلا ها ، فقط بخش کوچکی از تجربه کل لکنت است.

فاکتور هایی که باعث اثر منفی بزرگتر اختلال لکنت می شود. احساس کودک و واکنش به لکنت ، به صورت مستقیم قابل مشاهده نیستند. اما اگر بخواهیم احتمال موفقیت طولانی مدت را افزایش دهیم باید این جنبه های اصلی لکنت را در برنامه مداخله مان اضافه کنیم .

عواقب اجتماعی منفی لکنت

لکنت می تواند منجر به احساس شرم و کاهش عزت نفس در کودک شود. و می تواند عواقب اجتماعی منفی بارزی در بر داشته باشد.

می تواند باعث شود که کودک کلمات را در تلاش برای کاهش لکنت ظاهری جایگزین کند.

یا از کل موفقیت های گفتاری برای اینکه مجبور به تجربه این واکنش های منفی عاطفی و شناختی نشود اجتناب کند.

کمک به کودکان در کاهش نقصشان ( از طریق تغییراتی در زمانبندی و تنش ) می تواند به انها در کاهش این احساس شرم و حجالت و به طور کلی واکنش های منفی کمک کند.

با این حال متاسفانه برای بسیاری از کودکان این کار کافی نیست.

به همان مقدار که مقداری از لکنت در گفتارشان هنوز باقی می ماند ، عامل واکنش های منفی نیز باقی می ماند.

بسیاری از کودکان سن مدرسه مهارت هایی که برای سازش با این واکنش های عاطفی ، رفتاری و شناختی ، نیاز است را ندارند. بنابراین لازم است تا در این زمینه ، آسیب شناسان گفتار و زبان کمک کنند. خوشبختانه کارهای زیادی است که می تواند انجام شود.

کار درمورد واکنش های منفی به چه معناست ؟

واکنش های شناختی و احساسات گوینده به لکنت در واقع جنبه های پنهان و نامحسوس اختلال لکنت هستند.

واکنشهای احساسی که می تواند بخشی از کوه یخ لکنت باشد شامل :

اضطراب
افسردگی
ترس
خجالت
ناامیدی
عصبانیت

واکنش های شناختی ممکن است شامل :

کاهش عزت نفس
کاهش خود کفایتی
عدم اعتماد به نفس
احساس خوب نبودن در صحبت کردن

این واکنش های شناختی و عاطفی می تواند منجر به واکنش های رفتاری متنوعی شود. مثال :

تنش های فیزیکی و تقلا، که صحبت کردن را سخت تر می سازد.
رفتارهای ثانویه به لکنت مانند پلک زدن
رفتارهای اجتنابی که از شرکت کردن کودک در تجربه های مهم زندگی جلوگیری می کند.

همه این واکنش ها می تواند توانایی کودک را به منظور یک ارتباط برقرار کننده موثر شدن تحت تاثیر قرار دهند. بنابراین اگر می خواهیم در زمینه کمک کردن به کودک به منظور پیشرفت توانایی ارتباطیش موفق شویم ، باید این جنبه های لکنت را در برنامه ی جامع درمانی خود قرار دهیم.

برای انجام این کار به افراد کمک می کنیم تا به این درک برسند که لکنت کردن اشتباه نیست. و آنها مقصر نیستند . و می توانند یاد بگیرند تا گفتارشان را تغییر دهند.

افراد دارای لکنت در زمان صحبت کردن ” از دست دادن کنترل ” را تجربه می کنند.

زمانی که فرد دارای لکنت ، مرتب از دست دادن کنترل را تجربه می کند، دچار ترس می شود. و در واکنش به از دست دادن کنترل ، عواطف منفی را تجربه می کنند. و رفتارهایی را برای به دست آوردن مجدد کنترل انجام می دهند.