فعالیت ها و مشارکت اجتماعی در درمان لکنت

کودک راه هایی را برای کاهش آسیب لکنت از طریق افزایش روانی و تغییر لکنت بوسیله تغییر در زمان بندی و تنش یاد گرفته است.

کودک اضطراب و ترس ، تنش ، تقلا و اجتناب ، افکار منفی و سایر واکنش های عاطفی ، رفتاری و شناختی را از طریق حساسیت زدایی و بازسازی شناختی کاهش داده است.

کودک یاد گرفته است که تاثیرات منفی محیط را توسط آموزش والدین ، معلمان و همسالان در مورد لکنت کاهش دهد. و دست آخر کودک یاد گرفته است مجبور نیست به لکنت اجازه دهد او را در زندگی عقب نگه دارد.

با همه این تغییرات احتمال بیشتری به وجود می آید که کودک در فعالیت های روزانه و اتفاقات زندگی شرکت کند . صرف نظر از این حقیقت که او لکنت می کند.

هدف کلی درمان

هدف کلی درمان کمک به کودک در کاهش تاثیر منفی مربوط به لکنت است. و بسیاری از فعالیت های درمانی که پیش تر توضیح داده شد. به انجام این امر کمک می کند.

درمانگر می تواند برای کمک بیشتر به کودک برای کاهش تاثیر منفی لکنت با اطمینان دادن به کودک که قادر به استفاده از شیوه هایی که او در درمان یادگرفته در موقعیت های گوناگون زندگی واقعی است ، کار کند. به عبارت دیگر :

کلید کاهش تاثیر منفی لکنت ، افزایش تعمیم یا انتقال می باشد.

متاسفانه ، تعمیم می تواند چالش برانگیز باشد.

بسیاری از نویسندگان در مورد مشکلات افراد در تعمیم مهارت هایشان به خارج از اتاق درمان نوشته اند. و بسیاری از رویکردهای وابسته به برنامه ، راهبردهای جزء به جز تعمیم را برای کمک به این کار با یکدیگر ترکیب کرده اند.

اگر تعمیم کسب نشود برونداد درمان مشکوک است. روانی در محدوده اتاق درمان خوب است. ولی روانی صرفا در محدوده اتاق درمان بی فایده است.

به علاوه پذیرش ، توانایی گفتار آزادانه ، توانایی کنترل تنش و سایر منافع درمانی اگر به یک مکان واحد امن محدود شده باشند. بی شک بی فایده است.

بنابراین درمانگر باید به کودک کمک کند تا این مهارت ها را به خارج از اتاق درمان انتقال دهد.

راه های مختلفی وجود دارد که درمانگران می توانند در این زمینه برای کمک به مراجعانشان انجام دهند.

قطعا کلید موفقیت تمرین در طی زمان و در موقعیت های گوناگون می باشد.

انجام تمرینات

به عنوان درمانگر شما می دانید که بسیاری از کودکان علیرغم داشتن اختلال ارتباطی در انجام پایدار تمرینات خود مشکل دارند. به زبان خیلی ساده ، صرف زمان برای انجام تمرینات ، انها را از کارهایی که باید انجام دهند دور می کند.

علاوه بر این ممکن است انجام تمرینات گفتاردرمانی در محیط واقعی برای آنها سخت باشد.

دلایل سختی تمرینات گفتاردرمانی در محیط واقعی:

به کار گیری روش های گفتاری سخت است.
آنها دوست ندارند حس کنند که نسبت به همسالان خود متفاوت هستند.
شیوه ها متفاوت از آنچه آنها به آن عادت کرده اند می باشند.

مسلما ما به علت اینکه تمرینات سخت هستند از درخواست خود برای تمرین کردن مراجعان صرف نظر نمی کنیم. چراکه آنها قطعا نیاز به تمرین کردن دارند.

بلکه این مسئولیت را داریم تا فضایی را ایجاد کنیم که انجام تمرینات تجربه مثبت و ابزاری مناسب برای موفقیت کلی کودک در درمان باشد.

اولین قدم ، درگیر شدن در فعالیت های حل مساله و بارش فکری در مورد علل تمایل نداشتن به انجام تمرینات و راه حل های آن با مراجع می باشد. بعد از اینکه ما دلایل انجام ندادن تمرینات آنها را متوجه شدیم. باز هم اعتقاد بر این داریم که باید به آنها تمرین بدیم . و آنها را تشویق به انجام تمرینات کنیم.