لکنت در کودک و نوجوان
کودک مدرسه رو دارای لکنت، معمولا یک دانش اموز ابتدایی یا دوره اول دبیرستان بین 6 تا 14 ساله است. که برای چندین سال لکنت داشته باشد. معمولا کلمه ” کودک ” برای این سن استفاده می شود. اما ما می دانیم فردی 10 ساله یا بزرگتر بیشتر شبیه یک بزرگسال است تا شبیه یک کودک. و لذا بهتر است نام نوجوان برای او به کار برده شود.
افراد دارای لکنت در این سنین تکرار های بخشی از کلمه و کل کلمه ی تک هجایی و نیز کشیده گویی های تنشی را نشان می دهند. اما گیرهای با تنش و تقلا آشکار ترین علامت لکنت هستند.
در این سن فرد ممکن است .از ترفندهای رهایی از قبیل حرکات بدنی یا کلامی مختصر مثل ” آه،ام” استفاده کند. تا از لکنت ها آزاد شود. همچنین ممکن است از راهکارهای اجتنابی از قبیل آغازگرها، جانشینی های کلمه، حاشیه گویی ها و اجتناب از موقعیت های گفتاری سخت استفاده کند.
او نا امیدی و خجالت بیشتری را نسبت به کودکان پیش از مدرسه تجربه می کند. و پیش بینی بیشتری از لکنت در صداها، کلمات و بسیاری از موقعیت های گفتاری خاص دارد. ترس عمده اش از خود لحظه ی لکنت است. و مفهوم قابل تعریفی از خود به عنوان یک فرد دارای لکنت دارد.
اهمیت درمان لکنت کودک مدرسه رو و نوجوان
تاثیرات لکنت در دوره پیش دبستان و دبستان
ورود به مدرسه، محیط جدید، چالش های جدید، رقابت های جدید، دوستان جدید و به طور کلی انتظارات و قوانین جدید را در دنیای کودک وارد می کند. مدرسه مکانی است که کودک به صورت جدی از نیاز به مورد پذیرش قرار گرفتن توسط همسالانش آگاه می شود.
حتی در سال های ابتدایی ورود به مدرسه کودکان به تفاوت های یکدیگر از قبیل بلندی و کوتاهی قد، رنگ مو، عینک داشتن، فرم گوشها و امثال اینها توجه می کنند. و واکنش نشان می دهند.
در این بین کودکانی که دچار سختی می شوند .و برقراری ارتباط و پذیرفته شدن آنها به مخاطره می افتد. استیگما، طرد شدن اجتماعی، مسخره شدن و قلدری مشکلاتی هستند که یک کودک ممکن است در سن مدرسه با انها مواجه شود. و آثار آن تا بزرگسالی هم ادامه پیدا می کند.
در محیط مدرسه، کودک نه تنها باید با لکنت خود دست و پنجه نرم کند. بلکه دچار چالش با واکنش های همکلاسی ها و معلمان در یک محیط رسمی نیز می شود. در این زمان کودک به لکنت به عنوان مانعی نگاه می کند. که بر سر راه برقراری ارتباط با همکلاسی ها و بروز توانمندی هایش در مدرسه قرار می گیرد. در نتیجه روز به روز واکنش او نسبت به لکنت از قبیل رفتارهای اجتنابی و فراری بیشتر شده و به مرور لکنت جنبه های وسیع تری را شامل می شود. این مقطع زمانی است که خودپنداری کودک از “دارای لکنت بودن” به ” لکنتی بودن” تغییر پیدا می کند.
این تغییر تصویر از خود، بارز ترین ویژگی ای است که درمانگران در ارزیابی کودک در سن مدرسه در مقایشه با کودک در سن پیش از دبستان مشاهده می کنند.
تاثیرات لکنت در دوره نوجوانی
با افزایش سن و رسیدن به آستانه دوره نوجوانی در دوره دوم مدرسه که تقریبا از 12 سالگی آغاز می شود. مجددا فرد، محیط جدیدی را تجربه می کند. و و تصویرش از خود و لکنت پیچیده تر خواهد شد.
در این سن نوجوان با چالش جدیدی که در نتیجه انتقال از دوره کودکی به بزرگسالی است و همه مشکلات همراه این دوره انتقالی نیز مواجه می شود.
از عمده ترین این موارد می توان به تغییرات هورمونی و فیزیولوژیکی و افزایش نیاز نوجوان به پذیرش از جانب همسالان، مهارت های ارتباطی و اجتماعی پیشرفته تر و تایید شدن در گروه های اجتماعی اشاره نمود. در این چنین بافت هایی نیاز است تا فرد از زبان پیشچیده تری برای فراگیری مفاهیم پیشرفته تر استفاده کند. و هم از لحاظ رسمی و هم اجتماعی مهارت کلامی پخته تری را نشان دهد.
راهکار های اجتنابی و فراری از وقوع لکنت نیز در ادامه پیچیده تر خواهد شد. و هزینه بیشتری را از لحاظ اجتماعی و تحصیلی به فرد وارد می کنند.
آغاز نوجوانی به معنای اتمام احتمال بهبود خود به خودی و جهتگیری و تمرکز درمان ها به سمت مدیریت لکنت است تا درمان کامل.
با توجه به مواردی که گفته شد. درمان لکنت در کودکان مدرسه رو در سنین 6 تا 11 سالگی .و پس از آن در سنین نوجوانی از 12 تا 15 سالگی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. و می تواند به ساخت تصویر واقعی تری از خود برای فرد، برقراری ارتباط موثرتر و جلوگیری از مشکلات ناشی از اختلال لکنت در زمینه اجتماعی و تحصیلی کمک شایانی داشته باشد.
لینک های مرتبط با ” لکنت در کودک و نوجوان ” :
برنامه درمانی لکنت در سن مدرسه
با ما همراه باشید .
اقای دکتر اقبال امانیان مرسی بابت تمامی زحماتتان