انتخاب صدای هدف: تصمیم گیری در مورد نقطه شروع درمان

در حالت کلی لازم است شما ابتدا خطاهایی را هدف قرار دهید که بیشترین تأثیرمنفی را بر قابل درک بودن و قابل قبول بودن گفتار دارند، حتی اگر این به آن معنی باشد که از توالی رشد خارج شوید.

در درجه دوم، لازم است صداهایی را هدف قرار دهید که در آنها کودک با بیشترین سرعت، بهبودی و پیشرفت را نشان می دهد. تا کودک به ادامه درمان ترغیب شود. البته، گاهی اوقات این دو عامل ممکن است با یکدیگر در تضاد باشند. برای مثال، در کودک 3 ساله ای که همخوانهای انسدادی چاکنایی فراوان و منتشر را به جای تمام همخوانهای پرفشار هدف به کار می برد. ممکن است بهتر باشد که از هنجارهای رشدی دور شویم و روی /s/ کار کنیم. البته اگر معلوم شد که /s/ بیش از حد مشکل است. ممکن است لازم باشد شما در ابتدا «f یا شاید sh » را آموزش دهید.

راهکارهای بیشتر برای انتخاب صدا شامل موارد زیر است :

قابلیت تحریک پذیری

صداهایی را انتخاب کنید که تحریک پذیر هستند، که عبارت اند از صداهایی که کودک می تواند دربرخی بافت (ها) تولید کند .

قابلیت دیدن

اهدافی را برای شروع انتخاب کنید که قابل دیدن تراز سایرین باشند.

جایگاه تولید

در ابتدا صداهای قدامی را آموزش دهید (به خاطر داشت باشید که کودکان مبتلا به انواع شکاف کام تمایل دارند که از این جایگاهها پرهیز کنند).

واکداری

اهداف بی واک را قبل از واکدار آموزش دهید، به خصوص در مورد همخوانهای انسدادی چاکنایی این راهکار را مدنظر قرار دهید. تا بتوانید آنها را در از بین بردن الگوی انسداد چاکنایی به کار ببرید. یا در تولیدهای نجوایی و /h/ اضافی استفاده کنید (به خاطر داشته باشید که همخوانهای انسدادی چاکنایی واکدار هستند).

شیوه

در پایه ریزی اهداف پرفشار دهانی، معمولا همخوانهای سایشی ساده تر از انسدادی خواهند بود. به خصوص برای کودکانی که هم همخوانهای سایشی حلقی و هم همخوانهای انسدادی چاکنایی یا حلفی را تولید می کنند.